Een VPRO reportage over de kinderen in Donbass, in januari gemaakt.

Getuigen over beschietingen in 2018, over de burgers die tegen het Oekraïnse leger vechten gedurende 8 jaar.
Hun onafhankelijkheid staat vast in de Minsk en Minsk 2 akkoorden, deze mensen vechten jaren een ongelijke strijd.
Als je op het eind hoort dat een kind van 10 jaar het ene moment speelt en normaal doet, en het volgende plots in elkaar krimpt, hoe de reporter zich afvraagt hoe deze kinderen ooit een normaal leven zullen leiden ...

Vandaag zijn dit soort verslagen en video Russisch gezinde propaganda om mensen te misleiden.

www.vpro.n...donbas~.html
 

Kijk, deze heb ik achter de betaalmuur weggeplukt vanwege de grote westerse propaganda die nu stelt dat alles vredig was in Oekraïne, dus ook in Donbass want Kiëv beschouwt Donbass als een stulk vak Oekraïne.
Escalatie van geweld, op 23 februari.
Het Russische leger stond nog op Russische bodem toen dit gesprek plaats vond.Tatjana (60) vluchtte vanuit de Donbas naar Rusland. ‘Ik doe dit voor mijn kleinkinderen’
Duizenden pro-Russische inwoners uit Donetsk en Loegansk verlieten afgelopen week hun huis nadat de autoriteiten in de zelfverklaarde volksrepublieken opriepen tot evacuatie vanwege het toenemende geweld. Over de grens in Rusland worden ze opgevangen.
Het was een winterdag in Gorlovka, 29 januari 2015 om precies te zijn. Tatjana Anatoljevna herinnert het zich nog goed. Haar dochter stond op het punt om met haar man en jongste kind van twee een wandeling te maken door de provinciestad ten noorden van Donetsk, de hoofdstad van de gelijknamige zelfverklaarde volksrepubliek in Oost-Oekraïne. De dagen daarvoor hadden ze grotendeels doorgebracht in de badkamer van hun appartement, om te schuilen voor de beschietingen van het Oekraïense leger dat de stad met bommen en artillerievuur bestookte.“In een flatgebouw van een aantal verdiepingen is dat de veiligste plek”, vertelt de 60-jarige Anatoljevna. “Schuilkelders zijn er niet”. Daarom bracht het gezin dagenlang door op een paar vierkante meter naast de douche en het toilet. Vrijwel alle huisraad stond er. Ze aten er. De kinderen deden er dutjes. Toen het iets rustiger leek, besloot het gezin naar buiten te gaan om niet helemaal claustrofobisch te worden.Ze stonden al met de kinderwagen beneden toen er plotseling een harde klap klonk. “Mijn dochter overleed op de drempel van haar eigen huis door een raket van een Uragan”. Anatoljevna benoemt de militair-technische naam van het raketlanceersysteem alsof het over dagelijkse kost gaat. “Kort daarna lag ze in een mortuarium”, gaat ze verder met trillende stem, terwijl ze een papieren zakje met foto’s van haar dochter uit een handtas vist en op tafel legt. “Kijk dan hoe jong, hoe knap. Waarom moesten ze haar hebben? Het gebeurde op klaarlichte dag, ze moeten haar gezien hebben”.Vader en kinderen overleefden ternauwernood. “Mijn schoonzoon verloor een oog en een hand. Mijn kleinkind zat helemaal onder het stof en gruis, maar hij overleefde het. Mijn andere kleinzoon was er niet bij op dat moment. Ze hadden een engeltje op hun schouder. Godzijdank”.Opgelaaid geweldNu, ruim zeven jaar later, herbeleeft Anatoljevna alles opnieuw doordat het geweld in haar thuisregio weer oplaait. Terwijl ze haar verhaal doet, staat ze op de binnenplaats van Park Hotel Aelita in de Zuid-Russische stad Rostov aan de Don, op zo’n zeventig kilometer van de Oekraïense grens. Een kleine week geleden kwam ze vanuit Donetsk de grens over, nadat de lokale autoriteiten opriepen tot een massa-evacuatie vanwege het toenemende geweld in het gebied.


 “De reis was zwaar en duurde bijna 24 uur. We vertrokken halsoverkop. De mannen bleven achter om indien nodig te vechten”. De reis richting Rostov verliep chaotisch, vertelt ze. “Niemand wist waar we heen gingen. Ik heb een paar spullen in de gauwigheid bij elkaar gegrist en dat was het. Mijn kleinkinderen waren in tranen, omdat ze voelden dat er iets mis was, maar niet begrepen wat”.Het enige wat ze wil is een vreedzaam levenNu zitten grootmoeder en haar twee kleinkinderen met ruim 150 andere vluchtelingen uit de Donbas-regio in een van de vele tijdelijke opvangcentra in het grensgebied. Ze had geen andere keus dan te vertrekken vertelt Anatoljevna. “Er wordt de afgelopen tijd veel meer geschoten dan in de weken daarvoor. Het Oekraïense leger begon en ik ben als de dood voor een herhaling van zeven jaar terug. Het gaat me niet eens om mezelf. Als ik doodga, dan is dat zo. Ik doe dit voor mijn kleinkinderen”.Hoop dat ze snel terug kan keren, heeft Anatoljevna niet. “Daarvoor is het nu veel te onrustig”. Al ziet ze wel een lichtpuntje nu Rusland de zelfverklaarde volksrepublieken Donetsk en Loegansk officieel heeft erkend en militair bij gaat staan. “Poetin doet zijn best om de derde wereldoorlog te voorkomen. We hebben hier acht jaar op gewacht en nu is het eindelijk zo ver. Het Russische leger zal ons beschermen tegen de agressieve Oekraïense regering. Rusland is onze redding. Hopelijk kunnen we daarom snel naar huis om in vrede verder te leven”.Want dat is het enige wat Anatoljevna wil. Een vreedzaam leven. “Het liefst met de Oekraïners samen. Die hebben niets misdaan. Het zijn hun politici die de puinzooi veroorzaken. Maar dat betekent nog niet dat ik Oekraïners haat. Integendeel. Ik draag geen vlag. Kijk maar”, zegt ze terwijl ze uit haar tas haar Oekraïense paspoort haalt met daaromheen een hoesje van de voormalige Sovjet-Unie. “Konden we maar terug naar die tijd”, verzucht ze met nostalgie in haar stem. “Toen was het leven pas echt goed en vreedzaam”.


webcache.g...client=opera
 

Ook in 2017 was er een opflakkering/escalatie van geweld in Donbass.
Hier een stukje uit het leven van de Donbass kinderen.
Ze wilden enkel aansluiten bij Rusland.
Nu jammeren de Oekraïners dat ze na maidan enkel wilden aalsluiten bij Europa.
Waar het echt om gaat in het oosten is uitbuiting, Russen worden er gezien als gastarbeiders in de steenkoolmijnen.
Iets wat wij in België ook hebben gedaan met vnl. Spanjaarden en Italianen in de mijnen van Winterslag, Waterschei, Beringen etc.

webcache.g...ent=operaHet is weer oorlog in de Donbas. In december begon de strijd langzaam te escaleren. Na het eerste telefoongesprek tussen Trump en Poetin barstte het geweld echt los. De Amerikaanse presidentsverkiezingen blijken een keerpunt te zijn geweest voor zowel de Oekraïense regering in Kiev als pro-Russische separatisten en hun beschermheren in Moskou. Het bestandsakkoord Minsk-II is op sterven na dood.door  Stef Heinink Het gebulder is weer terug in de Donbas. En ook de burgerslachtoffers. Een paar dagen achtereen, vanaf afgelopen zondag, troffen mortieren en Grad-raketten Avdejevka, een door Oekraïne gecontroleerde stad een paar kilometer ten noorden van Donetsk. Niet dat het allemaal nieuw is voor de inwoners. Al ruim twee jaar kennen ze het geluid van kogel- en granaatinslagen. Bijna een derde van de bevolking vertrok sinds de oorlog begon in 2014. Maar deze week is de nood wel aan de man. Tientallen huizen zijn geraakt. Door de beschietingen zijn de warmte- en stroomvoorziening in de problemen gekomen. Net nu de koudste wintermaand voor de deur staat. Honderdveertig mensen werden geëvacueerd.Volgens de Oekraïense autoriteiten zijn er bij de gevechten tenminste acht militairen omgekomen. In een zwaar beschadigd huis werd een dodelijk gewonde inwoonster gevonden. Het zesde burgerslachtoffer alleen al in de ene maand januari dit jaar. Een verontrustend cijfer. In heel 2016 eiste de Donbas-oorlog het leven van negentien burgers.

 Het voortslepende conflict in Oekraïne wordt door sommige media een ‘vergeten oorlog’ genoemd. De achtergrond ervan echter, de gespannen relaties tussen het Westen c.q. de Europese Unie, Oekraïne en Rusland, is dat allerminst.December 2016 was in deze driehoek een belangrijke maand. De Europese Raad joeg de kogel door de kerk en verlengde de sancties tot augustus 2017. Medegedeeld werd dat de strafmaatregelen een antwoord zijn op de ‘destabiliserende acties van Rusland in Oekraïne’.In december vond in Brussel ook de derde bijeenkomst plaats van de Associatieraad, het gemeenschappelijke toezichtsorgaan voor de uitvoering van het EU-verdrag met Oekraïne. Na afloop uitte Federica Mogherini, buitenlandcommissaris van de EU, montere loftuitingen wegens formele hervormingsresultaten in Oekraïne, maar drong aan op ‘volledige implementatie’.De analogie is opvallend. ‘Volledige implementatie’ is ook de term die rondzingt in verband met die andere historische overeenkomst inzake Oekraïne: de Minsk Akkoorden van september 2014 en februari 2015.De gesprekspartners werden er in Brussel pijnlijk mee geconfronteerd. Een dag eerder was de oorlog tussen het Oekraïense regeringsleger en de door het Kremlin gesteunde separatisten in de Donbas weer opgelaaid. Na een dagenlange escalatie bij het industriestadje Svetlodarsk, een van de talloze bevolkingscentra aan de frontlijn, maakten Oekraïense legerautoriteiten de balans op: ‘de zwaarste verliezen in vijf maanden’. Zeker negen regeringssoldaten zouden zijn omgekomen, vijfendertig raakten gewond.Ook deed de propaganda zich weer gelden. De tegenstander zou twintig man hebben verloren. De pro-Russische rebellen ontkenden en meldden, omgekeerd, niet minder dan veertig gedode regeringssoldaten. De beschuldigingen, dat de andere partij was begonnen en zo tot gewapende actie had uitgelokt, vlogen heen en weer.In de persconferentie na het Brusselse beraad kon Mogherini niet om Svetlodarsk heen: 'Dit zeer bedroevende nieuws herinnert ons weer aan de noodzaak van een volledige implementatie van de Minsk Akkoorden'. Ze voegde eraan toe dat met de Oekraïense delegatie was gesproken over meer EU-steun voor de diplomatieke inspanningen. Voor een ‘blijvende vreedzame oplossing’ waren de akkoorden cruciaal.

Verder terug in de tijd,  Redactie Knack
24-06-2015, 07:22
De reden waarom kinderen (een 19 jarige getuigt) naar het front trokken.
Voor deze vermoorde kinderen zou er bijna geen bewijs zijn, behalve dan hun monument.
Dat word nog dagelijks bezocht en gepoetst.
Deze oude wonden zullen pas helen als Kiev verdreven word uit het gebied.

Een stukje uit de tekst. dit staat achteraan, na de westerse propaganda waar dit tijdschrift al aan meedeed.‘Ik ben niet meer bang’Niet alle scholen beperken zich volgens AFP echter tot de basisopleidingen. Sommige onderwijsinstellingen zagen hun leerlingen daadwerkelijk de separatistische eenheden van Khartsyzk vervoegen in de met mijnen bezaaide velden zo’n 20 kilometer ten oosten van rebellenbolwerk Donetsk.Voor de tweeling Anya en Katya zijn zware combat boots dan ook niet vreemd. Ze geven volgens het persagentschap geen blijk van spijt wanneer ze zich de belangrijke beslissing herinneren die ze op hun negentiende namen: hun studies afbreken om zich bij een van de lokale milities aan te sluiten.‘We besloten de rebellen bij te staan toen we vernamen dat er kinderen vermoord werden’, verklaren ze hun beslissing. Controleurs van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) vermoeden dat minstens 68 kinderen om het leven kwamen en 180 anderen gewond raakten sinds het begin van de gevechten in maart 2014.‘Voor de oorlog was ik bang van bloed, van de geur’, besluit Katya. ‘Nu ben ik niet meer bang.’ (WB)