De visie van Scandinaviërs op de relatie Rusland, VS, en het verval van de EU.

Bepaalde Nederlanders pleiten trouwens ook al jaren voor een nexit uit deze EU, en na het lezen van dit artikel begrijp ik het nu beter.

Door  Glenn DiesenDe EU heeft toegeslagen nadat het feitelijk was uitgesloten van veiligheidsbesprekingen tussen Rusland en de VS. Het lot van de wereld is misschien ooit bepaald in West-Europese hoofdsteden, maar nu lijkt het uit hun handen.Het lijkt echter steeds duidelijker dat het blok alleen zichzelf de schuld kan geven van het feit dat zijn leden niet langer aan de toptafel zitten, waardoor ze het onderwerp van discussie zijn, in plaats van de bestuurder ervan.Een door de VS geleid EuropaVoorafgaand aan de besprekingen van vorige week, was Washington  het er retorisch mee eens  dat Europese veiligheid niet over de hoofden van de EU en Oekraïne kan worden beslist, voordat het dan gewoon doorgaat met het bilaterale VS-Rusland format. Simpel gezegd, Washington kan geen diplomatie bedrijven met eurocraten in de zaal. De eerste reden is dat de geloofwaardigheid van Amerikaanse veiligheidsgaranties wordt afgewisseld met compromissen. In 1962 bereikten president Kennedy en de Sovjet-Unie  een overeenkomst  om de Cubaanse rakettencrisis op te lossen, waarin werd bepaald dat de VS hun Jupiter-raketten uit Turkije zouden verwijderen in ruil voor de Sovjet-Unie die haar raketten uit Cuba zou verwijderen. In plaats van de diplomatieke inspanningen te vieren die een nucleaire oorlog hebben voorkomen, stelden de VS de overeenkomst op voorwaarde dat deze geheim zou worden gehouden. Kennedy loog tegen het Amerikaanse publiek en zijn buitenlandse bondgenoten. Twee decennia lang geloofde het Amerikaanse publiek dat de crisis was opgelost door Moskou in een compromisloze houding te confronteren, waardoor de Sovjets terugvielen en de VS de overwinning schonken. 

 Jack Matlock, de laatste Amerikaanse ambassadeur in de USSR,  stelt  dat de VS op dezelfde manier de geschiedenis hebben herschreven door te beweren dat de Koude Oorlog was ‘gewonnen’ door de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991, terwijl er in werkelijkheid over werd onderhandeld om in 1989 een einde te maken aan compromis. Volgens Matlock is het gevolg van de Amerikaanse mythevorming een nationaal verhaal waarin vrede wordt bereikt door naar beneden te staren en zijn tegenstanders te verslaan, terwijl compromissen worden bestempeld als 'appeasement'. Daarom moeten daadwerkelijke diplomatie en compromissen achter gesloten deuren plaatsvinden. De tweede reden is dat de basis van "alliantiesolidariteit" altijd is om verenigd te zijn tegen de tegenstander, Rusland, dat ervoor zorgt dat het blok alleen kan spreken in de taal van ultimatums en bedreigingen. De belangrijkste les van de NAVO-Rusland Raad was dat de 30 lidstaten het eens zouden worden over een gemeenschappelijk standpunt alvorens Rusland te ontmoeten, op welk moment ambtenaren de bestaande consensus niet zouden kunnen veranderen. Dit elimineerde de mogelijkheid voor echte diplomatie, aangezien de vorm van onderhandelingen vanuit een "sterke positie" slechts impliceerde dat de NAVO Rusland onder druk zou zetten of zou bedreigen om zijn unilaterale beslissingen te accepteren. Zowel Washington als Moskou zijn zich ervan bewust dat diplomatie en compromissen alleen succesvol kunnen zijn in bilateraal formaat. Geen plaats aan tafelDe topdiplomaat van de EU, Josep Borrell, bekritiseerde het format tussen de VS en Rusland omdat het tijdens zijn afwezigheid de Europese veiligheid besprak. Borrell  betoogde  dat " de EU bij deze onderhandelingen moet worden betrokken" omdat "Europese veiligheid onze veiligheid is ... Het gaat over ons. Dit is niet alleen het geval voor twee staten, namelijk Amerika en Rusland, of de NAVO en Rusland – zelfs als Moskou het zich voorstelt.”Er zit een zekere ironie in deze verklaring, aangezien de reden voor dit conflict is dat het Westen de afgelopen 30 jaar eenzijdig de fundamenten van de Europese veiligheidsarchitectuur heeft gewijzigd boven het hoofd van Rusland als de grootste staat van Europa. Door unilateralisme te legitimeren door machtspolitiek te verkleden in de taal van "democratie" en "waarden", zijn Russische veiligheidszorgen decennialang genegeerd en zijn pan-Europese veiligheidsovereenkomsten gebaseerd op het principe van "ondeelbare veiligheid" geschonden.
 De EU en Rusland bereikten in 2005 de cruciale overeenkomst inzake de gemeenschappelijke ruimten tussen de EU en Rusland, waarin beide partijen zich ertoe verplichtten de integratie-  inspanningen  in de richting van de gemeenschappelijke nabuurschap voort te zetten “op een voor beide partijen voordelige manier, door middel van een nauwe resultaatgerichte samenwerking en dialoog tussen de EU en Rusland, en aldus een effectieve bijdrage leverend aan om een ​​groter Europa te creëren zonder scheidslijnen.”Als de EU zich aan deze overeenkomst had gehouden en niet had geprobeerd Rusland in de gedeelde nabuurschap te marginaliseren, zou de huidige impasse met mogelijke catastrofale gevolgen niet zijn uitgekomen.Bijgevolg is een verdeeld Europa voorbestemd om steeds irrelevanter te worden. Pogingen om de scheidslijnen stapsgewijs naar de Russische grenzen te verplaatsen, voedt wederzijdse sancties en militaire conflicten, waardoor West-Europa steeds afhankelijker wordt van de VS. Zonder strategische autonomie zullen de betrekkingen tussen de EU en Rusland worden gegijzeld door de betrekkingen tussen de VS en Rusland, voor zover de West-Europeanen weinig bij te dragen hebben. Tijdens de Koude Oorlog was het continent op zijn minst het middelpunt van de aandacht en een topprioriteit voor de VS, terwijl de EU-leden in het huidige tijdperk steeds afhankelijker worden van de VS, die op hun beurt gedwongen wordt om Oost-Azië prioriteit te geven als het zwaartepunt.Een onbetrouwbare partner?De diplomatieke betrekkingen tussen de EU en Rusland zijn nagenoeg tot een einde gekomen, wat erop wijst dat het blok zijn relevantie verliest als instelling om pan-Europese veiligheid te organiseren. De EU floreerde als een collectieve hegemonie in de pan-Europese ruimte, omdat ze eenzijdig zou kunnen optreden en Rusland ervan zou weerhouden te reageren. Nu de wereld steeds meer multipolair wordt, heeft deze benadering alleen maar de buurlanden van de EU in brand gestoken, die ze vervolgens proberen op te lossen door Rusland te bedreigen en te sanctioneren om unilaterale concessies te doen. In een multipolair systeem leiden sancties ertoe dat het blok wordt geïsoleerd terwijl Rusland zijn economische connectiviteit naar het Oosten blijft verschuiven. De EU heeft het sanctiewapen uitgeput, wat problematisch is wanneer het het enige instrument in de diplomatieke gereedschapskist is.
 Zelfs toen Borrell in februari 2021 naar Moskou kwam om de betrekkingen te verbeteren, beperkte de politieke verbeeldingskracht zich tot Rusland de les lezen en de EU presenteren als een neutrale en onschuldige partij in een Europa in conflict. Verbaasd dat Moskou de rol als beschavingsstudent van de EU niet accepteerde, keerde Borrell terug naar Brussel en pleitte voor meer sancties. Toen Rusland deze besprekingen voorstelde om uiteindelijk tot een wederzijds aanvaardbare regeling na de Koude Oorlog te komen,  antwoordde  Borrell : “ Dit is de eerste keer dat de Russen hun agenda schriftelijk op tafel leggen, in de vorm van een echt verdrag. Dit is nog nooit eerder gebeurd. Dat doen alleen winnaars: om dat te zeggen en dit zijn mijn voorwaarden .” Borrell suggereerde verder dat het uitgangspunt bij discussies over Europese veiligheid het bespreken van Russische inbreuken zou moeten zijn, alvorens zijn plannen uiteen te zetten om verdere militaire bijstand aan Oekraïne te verlenen. De gesprekken over pan-Europese veiligheid hadden 30 jaar geleden moeten beginnen, aangezien de opbouw van een Europa zonder Rusland onvermijdelijk een Europa tegen Rusland zou worden. Er is een dringende noodzaak om de kunst van de diplomatie nieuw leven in te blazen, wat impliceert dat de aanwezigheid van de EU contraproductief zal zijn. 

www.rt.com...europe-fate/