Een Russisch burger schetst het Russische beeld van de burger.

Wat we nu dagelijks zien: het massaal akkoord van de Russische bevolking met hun autoriteiten. En dit is niet alleen de angst voor straf, hoewel natuurlijk ook angst. Hier werkt het principe van interne, psychologische identificatie meer, waardoor iedereen, zelfs de meest ellendige persoon, de kans krijgt om zich een soort 'speciaal' wezen te voelen, dat met zijn leider een deel van zijn heilige pracht deelt. Maar belangrijker nog, dit individu wil iemand pijnlijk vertrouwen, zichzelf in iemand vergeten, om eindelijk af te komen van zijn primitieve, dierlijke wantrouwen waarmee hij en zijn voorouders eeuwenlang naar de wereld hebben gekeken.Verrassend genoeg geven noch huwelijks- noch ouderlijke relaties zo'n oplossend, verdovend effect van vertrouwen, zoals in het geval van identificatie met de leider.En hoe angstiger een persoon terugkijkt op het omringende wezen, hoe nerveuzer zijn dierlijke alertheid, hoe meer verwant de leider met hem wordt, als een 'fort in het midden van stormen'.Misschien is het juist het chronische wantrouwen van de wereld dat die speciale Russische trek is waaruit al het andere voortkomt. Het is geen nieuwsgierigheid, niet een verlangen om je kracht te testen die het Russische bewustzijn en zijn bepalend is, maar achterdocht, zo kenmerkend voor primitieve stammen die de beschaving niet heeft geraakt. Wat geen argwaan wekt, is alleen wat ze gewend zijn, wat een routine is geworden, transportbandproductie. En het Russische "speciale pad" blijkt niets meer te zijn dan een verlangen om zijn gebruikelijke positie in ruimte en tijd te behouden. En breng ook weer terug wat je gewend bent.
 Onze paradox ligt in het feit dat gedurende zoveel eeuwen de Russische man het meest directe contact met de beschaving had, hij had zoveel kansen om verwant te raken met hoge voorbeelden van universele constructies. En soms ontstond er verwantschap en gaven ze vaak absoluut briljante effecten, maar altijd alleen op het niveau van een uitzondering, een fout, die in feite altijd de Russische intelligentsia was. De Russische wereld zelf als geheel liet de beschaving niet toe. Hij creëerde noch de staat, noch de politieke diversiteit waarop alle rechten en vrijheden zijn gebaseerd. Hij kijkt nog steeds met angst en wantrouwen om zich heen, net als zijn verre voorouder, die zich ooit in de dichte bossen en moerassen van Drevlyansk vestigde.Echter, in wat er nu met de Russische wereld gebeurt, voor onze eigen ogen, is een ongekend experiment van de geschiedenis begonnen. Vroeger, sinds de roeping van de Varangians, heeft de grote wereld altijd ijverig geprobeerd tot ons door te dringen. Uit dezelfde nieuwsgierigheid geërfd uit de oudheid, of gewoon uit de wens om hun kracht te testen op nieuwe, nog onbekende plaatsen, waren Europese kooplieden, monniken, krijgers en wetenschappers hier frequente gasten. Soms droegen ze een oorlog, veel vaker - een handels- of huwelijkscontract, maar altijd - vooruitzichten. En sinds de tijd van Peter de Grote hebben ze volledig en met plezier al hun mysteries van kunst en wetenschappen geopend. De grote wereld heeft zijn deur wijd opengezet naar de Russische wereld. En zelfs het IJzeren Gordijn uit de Sovjettijd werd geen radicale barrière.En nu is het allemaal voorbij. Onze archaïsche protostaat werd gemeten, gewogen en bleek "geen handen te schudden". De grote wereld lijkt eindelijk in te zien dat al haar investeringen in de Russische wereld niet langer tot perspectieven leiden.Maar ze leiden tot een zeer reëel gevaar van een nucleair einde. En het einde, misschien, voor iedereen in het algemeen. De Russische wereld is losgekoppeld van de beschaving en uitsluitend aan zichzelf overgelaten. Hij werd ter beschikking gesteld van zijn "bijzondere" verdenking en wantrouwen. Hier is het dan, een groot historisch experiment dat een maand geleden nog niet mogelijk was!Natuurlijk niet nu, niet op het hoogtepunt van de 'speciale operatie', maar later zal de beschaving met belangstelling kijken waartoe de Russische wereld in haar eentje in staat zal zijn. Waarschijnlijk zal natuurlijke sympathie worden toegevoegd aan de rente. Maar de vraag staat eigenlijk tussen zijn en niets.