We zijn ongelooflijk belazerd over de Covid-sterftecijfers

Een blik op de onorthodoxe manier waarop Covid-19 sterfgevallen worden geregistreerd toont aan dat de cijfers niet kloppen.

Vierduizend, negenhonderd en eenenveertig. En stijgend. Dit aantal kan alleen maar stijgen of, in het beste geval, gelijk blijven. Het kan nooit afnemen.

Van alle innovaties die regeringen en media over de hele wereld, schijnbaar onafhankelijk van elkaar, hebben bedacht tijdens de voortdurende Covid-periode, is het dagelijkse dodental misschien wel het meest verraderlijke.

Op het moment dat ik dit schrijf, staat het cijfer voor Ierland op 4.941. En stijgend, schrijft Berhard Marx voor de Off-Guardian.

Ik heb me vaak afgevraagd wat de bedoeling van dit getal is. Wat is er onwetenschappelijker dan een getal dat, zelfs als er niemand sterft, boven ons uittorent als een waarschuwing dat het gevaar altijd aanwezig is en dat er niets is verbeterd? Buig voor zijn macht, er zit niets anders op.

Neem het aantal werklozen. Hier is een cijfer dat angstaanjagende proporties heeft bereikt zonder enige drogredenering of hulp van de mensen van de gedragswetenschap. In feite wordt veel moeite gedaan om dit cijfer te verlagen van het werkelijke aantal tot niveaus die meer smakelijk worden geacht voor publieke consumptie.

Maar stelt u zich eens voor dat we het aantal werklozen berekenen door een totaal te maken van alle mensen die de afgelopen 14 maanden werkloos zijn geweest, op welk moment en voor welke duur dan ook? Of sinds het begin van de werkloosheid een lopend totaal van alle mensen die ooit werkloos zijn geweest?

Welke functie zou dat getal hebben? Zou het toekomstige werkloosheid kunnen helpen voorkomen? Zou het ons beter kunnen informeren over de vereiste vaardigheden en opleiding voor onze beroepsbevolking? Zou het nuttig kunnen zijn voor analyse en rapportage? Zoals Frankie Howerd placht te zeggen: “Nay, nay, and thrice nay.” Ik durf te wedden dat elke ambtenaar die een dergelijk idee zou opperen, snel met vervroegd pensioen zou gaan, net zo populair bij politici als de Gardai (politie) die buiten Leinster House (parlementsgebouw)een blaastest doen.

Toch is dat precies wat we doen met het voortschrijdend aantal doden. Als het doel van dit cijfer is om ons te laten zien waar we op dit moment staan temidden van de eb en vloed van de pandemie, dan zou een maandelijks of wekelijks totaal toch zeker beter werken. We zouden dan, net als bij het werkloosheidscijfer, deze maand kunnen vergelijken met vorige (of deze week met vorige) en beoordelen welke kant we opgaan. Gaan we gestaag vooruit? Tuimelen we hopeloos achteruit? U begrijpt het wel.

Waarom hebben we nooit een overzicht gehad van het aantal sterfgevallen door kanker, hartaanvallen of diabetes? Als we zelfs maar een jaar geleden waren begonnen, zouden deze cijfers nu indrukwekkend zijn. Ze zouden het Covid-totaal doen verbleken. Er zouden mogelijkheden zijn voor nieuwe weddenschapsmarkten gebaseerd op doodsoorzaken, hoewel spread bets onsmakelijk zouden kunnen zijn voor de besmettelijke ziekten.

Het verbaast me dat Worldometer nog niet geprobeerd heeft om zoiets te doen. Voor velen van ons is Worldometer het centrale punt om de Covid dodentotalen te bekijken. Op dit moment worden 609.767 sterfgevallen geturfd voor de Verenigde Staten, een ontmoedigende 127.782 voor het Verenigd Koninkrijk en, zoals in het begin vermeld, een niet onaanzienlijke 4.941 voor Ierland.

Maar waar verwijzen deze beangstigende cijfers naar? Wel, ze verwijzen naar het aantal Covid-19 sterfgevallen. Dus waar is al die ophef over? De ophef gaat over wat een Covid-19 sterfgeval is. En wat wordt bedoeld, precies, met een Covid-19 sterfgeval? Ah, nu dat is waar het een beetje ingewikkeld begint te worden.

Op 16 april 2020 publiceerde de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) een document getiteld “International Guidelines for Certification and Classification (Coding) of Covid-19 as Cause of Death“. Dit document bevatte strikte regels voor de registratie van Covid-19-sterfgevallen, regels die fundamenteel verschilden van die welke golden voor de registratie van sterfgevallen door andere oorzaken.

Sommige artsen uitten hun bezorgdheid over wat volgens hen een misleidend beeld van de doodsoorzaken zou geven. Deze regels, zo zeiden zij, waren ongekend: zij zouden leiden tot overrapportage van sterfgevallen door Covid-19 en onderrapportage van sterfgevallen door andere oorzaken. Hun waarschuwingen werden niet opgevolgd en, voor het grootste deel, niet gerapporteerd. Er was geen plaats voor voorzichtigheid en gezond verstand temidden van de waanzin en hysterie van de eerste dagen van de pandemie.

Sindsdien hebben echter meer en meer medici hun stem toegevoegd aan dit koor van dissidenten. De meest recente is Patrick O’ Connor, lijkschouwer voor Mayo en voorlichter van de Coroners Society of Ireland.

O’Connor heeft zijn ongemak geuit over de officiële rapportage van Covid-19 sterfgevallen in dit land: “Ik denk dat de cijfers die worden geregistreerd als Covid-doden onnauwkeurig kunnen zijn en geen wetenschappelijke basis hebben”, zei hij eerder deze maand.

Laten we eens kijken naar de International Medical Certificate of Cause of Death (MCCD). Voor dit gedeelte ben ik dank verschuldigd aan Dr. No, de auteur van de blog ‘Bad Medicine‘, voor zijn beknopte uitleg over hoe de MCCD werkt en hoe in de praktijk de richtlijnen van de WHO dit proces beïnvloeden. Ik raad u aan zijn artikel hierover te lezen als u een meer gedetailleerd inzicht in het onderwerp wenst.

Het MCCD werd in 1948 door de WHO geïntroduceerd. Het doel was een internationale standaard te creëren voor de registratie van sterfgevallen en de opeenvolging van gebeurtenissen te beschrijven die tot een sterfgeval hebben geleid, in plaats van alleen de directe oorzaak (zoals in die tijd in veel landen gebruikelijk was).

Kader A (boven) is het belangrijkste deel van het MCCD. Het is hier dat alle belangrijke informatie over een overlijden wordt geregistreerd. Zoals u kunt zien, heeft kader A twee vakken. In vak 1 wordt de doodsoorzaak geregistreerd, in vak 2 de omstandigheden die tot het overlijden hebben bijgedragen. Vak 1, de doodsoorzaak, telt vier regels: op de eerste regel wordt de onmiddellijke doodsoorzaak vermeld, op de overige regels de omstandigheden die tot de onmiddellijke doodsoorzaak hebben geleid, en op de laatste regel de onderliggende doodsoorzaak. De bedoeling is de opeenvolging van gebeurtenissen die tot het overlijden hebben geleid, vast te leggen.

Om een voorbeeld te geven. Een persoon met diabetes sterft aan een hartaanval, die werd veroorzaakt door een hartziekte.

Dus de eerste regel in box 1 bevat “Myocardinfarct” (de klinische naam voor een hartaanval) omdat een hartaanval de directe doodsoorzaak was. De tweede regel bevat “Ischemische hartziekte” (de klinische naam voor hartaandoening) omdat dit de onderliggende doodsoorzaak is. Dit is de aandoening die de opeenvolging van gebeurtenissen in gang heeft gezet die tot het overlijden van de betrokkene hebben geleid: de hartaandoening heeft tot een hartaanval geleid.

De overige regels in vak 1 zijn leeg gelaten omdat deze persoon geen andere aandoeningen had die hebben bijgedragen tot de opeenvolging van gebeurtenissen die tot zijn overlijden hebben geleid. Diabetes wordt in vak 2 vermeld omdat dit een bijkomende aandoening is en geen deel uitmaakt van de opeenvolging van gebeurtenissen die tot het overlijden hebben geleid. Dit overlijden wordt geregistreerd als ischemische hartziekte (of gewoon hartziekte) omdat dit de onderliggende doodsoorzaak is.

Een ander voorbeeld. Iemand overlijdt aan een inwendige bloeding als gevolg van een gescheurde slagader bij een verkeersongeval.

De eerste regel in vak 1 bevat “Inwendige bloeding” omdat dit de directe doodsoorzaak is. De tweede regel bevat “Gebarsten slagader”, omdat dit de inwendige bloeding veroorzaakte. Op de derde regel staat “Verkeersongeval”, omdat dit de onderliggende doodsoorzaak was: het was een verkeersongeval dat de opeenvolging van gebeurtenissen die tot het overlijden hebben geleid, op gang heeft gebracht.

In dit geval is vak 2 leeg gelaten omdat er geen omstandigheden waren die tot het ongeval hebben bijgedragen. Het verkeersongeval heeft dus geleid tot de gescheurde slagader die inwendige bloedingen heeft veroorzaakt. Dit sterfgeval wordt geregistreerd als een verkeersongeval.

De richtlijnen van de WHO definiëren een Covid-19 sterfgeval als “een sterfgeval ten gevolge van een klinisch compatibele ziekte, in een waarschijnlijk of bevestigd COVID-19 geval, tenzij er een duidelijke alternatieve doodsoorzaak is die niet in verband kan worden gebracht met de COVID-ziekte (b.v. trauma)“. Dit is een uiterst vage definitie die een vrij ruime interpretatie mogelijk maakt van wat als een Covid-19 sterfgeval kan worden beschouwd.

Zoals blijkt uit de website van de HSE of van de Britse NHS, is er een grote overlapping tussen de symptomen van Covid-19 en die van een aantal andere aandoeningen van de luchtwegen of Influenza-Achtige Ziektes (ILI’s). Elk van deze andere aandoeningen kan worden beschouwd als een “klinisch compatibele ziekte“.

U zult opmerken dat Covid niet bevestigd hoeft te zijn: een “waarschijnlijk” geval is voldoende om als sterfgeval te worden aangemerkt. Zoals Dr. No het stelt: “Als het op Covid-19 lijkt, is het Covid-19.”

De leidraad gaat verder:

Een overlijden als gevolg van COVID-19 mag niet worden toegeschreven aan een andere ziekte (bv. kanker) en moet worden meegeteld los van reeds bestaande aandoeningen waarvan wordt vermoed dat ze een ernstig verloop van COVID-19 teweegbrengen.”

Dit is zeer belangrijk. Wat artsen hier wordt verteld is dat, wanneer zij een Covid-19 overlijden hebben geïdentificeerd (met behulp van de losse “als het lijkt op Covid” definitie), dan moet, ongeacht eventuele reeds bestaande aandoeningen die aanleiding kunnen hebben gegeven tot ernstige Covid-19, het overlijden worden geregistreerd en geteld als een Covid-19 overlijden. Dit gaat in tegen alle conventies voor het identificeren van de doodsoorzaak.

Hoe verhoudt zich dit tot ons MCCD-formulier? Wel, in onze eerdere voorbeelden van iemand die sterft aan een hartaanval en iemand die sterft in een verkeersongeval, zou er geen verschil mogen zijn in de manier waarop de sterfgevallen worden geregistreerd. Om eerlijk te zijn, de WHO is er in haar richtlijnen heel duidelijk over dat deze twee soorten sterfgevallen niet als Covid-19 moeten worden geregistreerd.

(Helaas heeft dit overijverige autoriteiten over de hele wereld er niet van weerhouden hartfalen, motorongelukken, zelfmoorden en moorden als Covid-doden te registreren).

Wanneer het echter om de meeste andere soorten sterfgevallen gaat, komen we in troebele wateren terecht. Neem het voorbeeld van iemand die sterft aan een longontsteking, veroorzaakt door immobilisatie, die zelf veroorzaakt werd door multiple sclerose.

In dit geval, is de onderliggende doodsoorzaak multiple sclerose. Waarom? Omdat multiple sclerose leidde tot immobilisatie, wat leidde tot longontsteking. Dus dit overlijden zal worden geregistreerd als multiple sclerose.

Stel nu dat deze persoon positief getest is op Covid-19.

Valt je iets vreemds op? Door de WHO richtlijnen is de onderliggende doodsoorzaak niet langer multiple sclerose, maar in plaats daarvan Covid-19. Multiple sclerose (en immobilisatie) wordt verplaatst naar Box 2, het is nu gedegradeerd tot een bijdragende aandoening. Dit overlijden zal worden geregistreerd als Covid-19. Vergeet niet dat de WHO in hun richtlijnen zegt:

Een overlijden ten gevolge van Covid-19 mag niet worden toegeschreven aan een andere ziekte en moet worden meegeteld los van reeds bestaande aandoeningen.

Een ander probleem met het bovenstaande voorbeeld is dat de aanwezigheid van Covid-19 uitsluitend wordt vastgesteld op basis van een positief PCR-testresultaat.

Volgens de klinische coderingsinstructies van de WHO moet een sterfgeval als Covid-19 worden geregistreerd als de patiënt een positief testresultaat kreeg, zelfs als hij nooit symptomen vertoonde.

Ik zal de problemen met PCR-tests in een toekomstig artikel bespreken, maar het volstaat hier te zeggen dat ze notoir onbetrouwbaar zijn, en dat zelfs de WHO zelf waarschuwt voor hun neiging om vals-positieve resultaten te produceren.

We hebben hier dus het geval van een ongelukkig individu wiens multiple sclerose, gedurende vele jaren, ervoor zorgde dat hij immobiel werd. Immobiliteit kan helaas leiden tot longontsteking, die, vooral bij ouderen en/of mensen met verminderde weerstand, vaak de dood tot gevolg heeft. Door de richtlijnen van de WHO betekent de aanwezigheid van een positief PCR-resultaat alleen al dat de hele medische voorgeschiedenis, de hele keten van gebeurtenissen die tot de dood van de persoon hebben geleid, terzijde wordt geschoven en wordt vervangen door de misleidende verklaring van Covid-19.

Maar de kwestie gaat nog dieper. U zult zich herinneren dat de definitie van de WHO van een Covid-19 sterfgeval zowel “waarschijnlijke” gevallen als “bevestigde” gevallen omvat. Ons laatste voorbeeld beschrijft een persoon die sterft aan acuut ademnoodsyndroom (ARDS), veroorzaakt door longontsteking, die zelf veroorzaakt werd door chronische obstructieve longaandoening (COPD).

Zoals u kunt zien, is de onderliggende doodsoorzaak COPD, wat leidde tot longontsteking, wat leidde tot ARDS. Dit overlijden zal natuurlijk geregistreerd worden als COPD.

Maar wat als deze persoon contact had gehad met iemand waarvan bekend was dat hij Covid-19 had, of zelfs met iemand van wie vermoed werd dat hij het had? Dit is wat er zou gebeuren met de MCCD:

De onderliggende doodsoorzaak is nu “vermoedelijk Covid-19”, dat in de cijfers die we in het nachtelijk nieuws zien en in de overgrote meerderheid van de statistieken die door de regeringen beschikbaar worden gesteld, op precies dezelfde manier wordt behandeld als een bevestigd Covid-19-dode. De klinische coderingsinstructies van de WHO staan erop dat dit zo is, zolang de overledene “contact had met (een) bevestigd of waarschijnlijk geval”. De COPD die de longontsteking van deze persoon veroorzaakte, wordt terzijde geschoven en niet langer beschouwd als hebbende een rol gespeeld in de opeenvolging van gebeurtenissen die tot zijn dood hebben geleid.

Dit is absurd. Toch is dit de manier waarop sterfgevallen over de hele wereld nu worden geregistreerd en geregistreerd.

Als iemand sterft aan een hartaandoening, leveraandoening, ademhalingsaandoening, kanker, dementie of een andere terminale ziekte, en hij heeft een positieve PCR-test of is gewoon in contact geweest met iemand van wie vermoed wordt dat hij Covid heeft, wordt zijn overlijden nu geregistreerd en geteld als een Covid-19-sterfgeval.

Elke reeds bestaande aandoening, ongeacht de ernst ervan en ongeacht de rol die zij heeft gespeeld bij hun uiteindelijke overlijden, wordt overgebracht naar vak 2 van het MCCD en niet geregistreerd als de onderliggende doodsoorzaak. De WHO-richtlijnen stellen, in de sectie “Comorbiditeiten”, dat “indien de overledene bestaande chronische aandoeningen had… deze moeten worden vermeld in deel 2 van de medische verklaring van de doodsoorzaak“.

Aandoeningen die gedurende meer dan zeventig jaar, sedert de invoering van het MCCD-formulier, werden beschouwd als onderliggende doodsoorzaken, worden nu omgedoopt tot bijdragende factoren. Dit alles om plaats te maken voor de machtige Covid.

Het resultaat is een enorme inflatie van het aantal Covid-19 sterfgevallen. Zoals Patrick O’Connor, de lijkschouwer van Mayo, zegt, wanneer hij spreekt over terminaal zieke patiënten,

Indien zij bij een test Covid-positief blijken te zijn, wordt dat (Covid) als voornaamste doodsoorzaak geregistreerd – ook al was de betrokkene vóór de test misschien terminaal ziek en had hij een korte levensverwachting.

En, zoals we hebben gezien, is een test niet eens nodig, aangezien de richtlijnen van de WHO de artsen opdragen “waarschijnlijke” met “klinisch compatibele” ziekten in de tellingen op te nemen.

Nog voor de WHO op 16 april vorig jaar haar richtlijnen bekendmaakte, gebruikten de Italiaanse autoriteiten een soortgelijke methode om de sterfgevallen aan Covid te registreren, waarbij 88% van de patiënten daar (tot 20 maart 2020) ten minste één comorbiditeit had en velen zelfs twee of drie.

Deze bizarre manier van tellen leidt niet alleen tot een enorme toename van het aantal sterfgevallen aan Covid-19, maar vertekent ook het sterftecijfer van de ziekte, waardoor deze veel dodelijker lijkt dan hij in werkelijkheid is.

In 2020 stierven in totaal 73.444 mensen in Engeland en Wales met Covid-19 geregistreerd als hun onderliggende doodsoorzaak. In antwoord op een verzoek om vrijheid van informatie onthulde het Britse Office for National Statistics op 29 maart 2021 dat slechts 9.400 (12,8%) van dat aantal zonder reeds bestaande aandoeningen waren geregistreerd.

Op 3 juli jongstleden tweette de toenmalige waarnemend Taoiseach (premier) van Ierland, Leo Varadkar,

In Ierland hebben we alle sterfgevallen in alle settings geteld, ook de verdachte gevallen als er geen laboratoriumtest is gedaan, en ook de mensen met een onderliggende terminale ziekte die met Covid zijn gestorven maar niet eraan.

…waaruit blijkt dat het aantal Covid-19-doden in Ierland sterk overdreven was en geenszins de dodelijkheid van de ziekte in dit land weerspiegelde.

Hoewel de volledige statistieken van het aantal sterfgevallen in 2020 nog niet beschikbaar zijn voor Ierland, heeft lijkschouwer professor Denis Cusack van Kildare twee weken geleden een verslag gepubliceerd waarin de sterfgevallen in dat graafschap tijdens de pandemie worden geanalyseerd. Van de 230 geregistreerde sterfgevallen met Covid-19 als onderliggende oorzaak, hadden 228 (99,13%) reeds bestaande aandoeningen.

Ik had gedacht dat dit een belangrijke bevinding was, dat minder dan 1% van de mensen die in County Kildare aan Covid-19 zijn overleden, geen comorbiditeit hadden. Maar, zoals alles wat niet past in hun terreurcampagne tegen het Ierse volk, wilden de Ierse media er niets van weten.

Zowel RTE als The Irish Times besteedden aandacht aan het rapport van professor Cusack, maar geen van beide had het over de 99,13% van de Covid-doden in Kildare die reeds bestaande medische aandoeningen hadden. Evenmin werd vermeld dat de gemiddelde leeftijd van overlijden in dit cohort 82,2 jaar was.

In plaats daarvan hebben beide nieuwsdiensten ervoor gekozen zich te concentreren op bepaalde aspecten van het rapport, die zij hebben gebruikt om het “dodelijke virus”-verhaal te ondersteunen dat zij lange tijd hebben voorgestaan. Is dit censuur? Misschien is het gewoon zeer slechte journalistiek.

Het totale aantal sterfgevallen is een van de pijlers waarop deze hele poppenkast rust. Het verhaal van een dodelijke pandemie zou nooit hebben gewerkt zonder de indruk van enorme aantallen dodelijke slachtoffers, ontelbare levens ‘verloren aan Covid’. De ongekende veranderingen in de manier waarop sterfgevallen worden geteld, hebben dit mogelijk gemaakt.

Je zou denken dat zo’n fundamentele verandering, die zo’n kolossale invloed heeft gehad op alle mannen, vrouwen en kinderen op deze planeet, breed zou zijn uitgemeten en besproken. Toch is het bijna onmogelijk om er ergens in de mainstream media een vermelding van te vinden.

Hoewel de meesten van ons hebben geleden onder de draconische Covid-voorschriften, en zullen blijven lijden, hebben sommigen enorm geprofiteerd van dit fiasco. We hebben in het verleden gezien hoe gezondheidscrises werden gemanipuleerd om er beter van te worden, vooral de Mexicaanse grieppandemie die er nooit is geweest in 2009, toen regeringen, de WHO en farmaceutische bedrijven samenspanden om winst te maken ten koste van ons.

Er moet dringend een wereldwijd onderzoek komen om uit te zoeken hoe deze Covid pantomime heeft kunnen gebeuren. En we hebben er een nodig in Ierland, om te bepalen wie wat wist en wanneer, en wie er precies van heeft geprofiteerd.

Het verhaal dat momenteel in Ierland wordt verteld, is dat we bijna “een uitweg uit de lockdown hebben gevonden” en dat we, als we ons gedragen, tijdens de zomer misschien wat beperkte vrijheden zullen krijgen. Dat is niet verwonderlijk. We naderen het einde van het coronavirusseizoen, wat betekent dat het veel moeilijker is om “gevallen” op te blazen. En omdat het sterftecijfer op het noordelijk halfrond doorgaans het laagst is tijdens de zomermaanden, is het niet zo gemakkelijk om grote aantallen sterfgevallen toe te schrijven aan Covid-19. Dat was vorige zomer ook al zo.

Maar de regering heeft zich hierop voorbereid. Er zijn in Ierland al 5 inloop testcentra en er zijn er nog veel meer gepland – een perfecte manier om de aantallen op te krikken en ons alert te houden voor de zomermaanden. En natuurlijk behoudt de regering zich het recht voor om ons op elk moment weer op slot te gooien.

Tegelijkertijd is het overduidelijk gemaakt dat de beperkte vrijheden die ons worden toegestaan, afhankelijk zullen zijn van massale vaccinatie en, binnenkort, van vaccinatiepaspoorten en digitale identiteit.

En vergeet niet, het coronavirus seizoen komt er weer aan in september. Maar, zoals we hebben gezien, is de dodelijkheid van deze ziekte, waarvoor we onze manier van leven radicaal hebben veranderd en zoveel van onze vrijheid hebben afgezworen, buiten alle proporties opgeblazen door de frauduleuze manier waarop sterfgevallen worden geregistreerd.

We hebben een decennium lang onder bezuinigingen geleden. Het is moeilijk te geloven dat dezelfde politici die onze gezondheidszorg hebben gedecimeerd en onnoemelijk veel ellende en dood hebben veroorzaakt, ons nu willen beschermen.

Vertrouwen we erop dat ze ons geld eerlijk en verstandig besteden? Hoeveel wordt er uitgegeven aan massavaccinatie, tests, tracering, de infrastructuur van het vaccinpaspoort? En wat zijn de kosten van de Covid-periode voor onze economie? Het hele circus is een aanfluiting voor de jaren van bezuinigingen en voor iedereen die daaronder geleden heeft.

Dan zijn er nog de kosten voor onze gezondheid.

Velen hebben hun leven verloren als gevolg van dit bedrog, maar je ziet niet elke avond een overzicht van hun sterfgevallen op het nieuws. Hoeveel zijn er gestorven door een gebrek aan eerstelijnsgezondheidszorg, die op een zijspoor is gezet en verwaarloosd, geofferd op het altaar van Covid? Hoeveel geannuleerde operaties en gemiste screenings? Hoe zit het met diegenen die dringend een behandeling nodig hadden, maar te bang waren om naar een ziekenhuis te gaan? En degenen die werden geweigerd nog voordat zij een ziekenhuis bereikten, omdat de Gardai bij een controlepost van mening waren dat hun nood niet dringend genoeg was?

De geestelijke gezondheid van onze natie heeft een duikvlucht genomen, niet door Covid maar door lockdowns en andere ongerechtvaardigde sancties tegen onze bevolking. Eenzaamheid, depressie en wanhoop hebben hun tol geëist. Het Amerikaanse Centres for Disease Control and Prevention (CDC), nauwelijks een radicaal anti-lockdown bolwerk, heeft geschat dat een derde van alle oversterfte in de Verenigde Staten in 2020 te wijten was aan andere oorzaken dan Covid-19.

We zijn bedrogen. Wanneer belangrijke feiten uit een verhaal worden weggelaten om een misvatting te bevorderen, noemen we dat liegen door weglating. We zijn voorgelogen door politici, volksgezondheidsfunctionarissen, rijke mediabaronnen en de stromannen die voor hen schrijven. En we hebben een verschrikkelijke prijs betaald. In de schemering van onze vrijheid, is het tijd voor ons om op te komen voor de waarheid.

DissidentNL
 

Reacties

Reageer hieronder!
Gast
zondag 01 december 2024

By accepting you will be accessing a service provided by a third-party external to https://detheorist.nl/

Inloggen

Uit het archief....

What's wrong with the world

Partner

New World Order!

Laatste bezoekers

Laatste bezoekers